بیماری کرون (Crohn disease) یک بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که می‌تواند از دهان تا مقعد را درگیر کند. این بیماری با التهاب تمام لایه‌ای (transmural inflammation) و اغلب گرانولوم‌های بدون نکروز پنیری (noncaseating granulomas) مشخص می‌شود. علت آن به وضوح مشخص نیست، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث تحریک آن می‌شوند، به‌طوری که بخشی از آسیب مخاطی به دلیل فعال‌سازی سیستم ایمنی علیه میکروبیوتای سالم روده‌ای رخ می‌دهد.
علائم بیماری کرون
علائم بیماری کرون می‌توانند به‌طور قابل‌توجهی متغیر باشند، که این تغییرات به محل درگیری و همچنین شدت بیماری بستگی دارد. بیماران ممکن است با درد شکمی، اسهال خونی یا غیرخونی، کاهش وزن یا سوءتغذیه، فیستول‌ها، آبسه‌ها (اغلب پری‌آنال)، دیسفاژی (dysphagia)، یا زخم‌های دهانی مراجعه کنند. علاوه بر این، بیماری کرون دارای تظاهرات خارج روده‌ای (extraintestinal) متعددی است که گاهی اوقات می‌تواند به عنوان علائم اولیه بیماری ظاهر شود. این تظاهرات می‌توانند مفاصل، پوست، چشم‌ها، عروق، ریه‌ها یا کلیه‌ها را درگیر کنند. تظاهرات پوستی و مخاطی به‌طور مفصل‌تر در بخش‌های مربوطه توصیف شده‌اند.
عوارض و پیچیدگی‌ها
التهاب مزمن ناشی از بیماری کرون می‌تواند منجر به تشکیل فیستول و تنگی (stricture) شود که این امر زمینه‌ساز انسداد روده کوچک و بزرگ، عفونت‌های ثانویه به مسیرهای فیستول و سوءتغذیه به دلیل التهاب طولانی‌مدت روده‌ای می‌شود. این عوارض بخش عمده‌ای از مرگ و میر ناشی از بیماری کرون را تشکیل می‌دهند و بر اهمیت دستیابی و حفظ بهبودی عمیق به عنوان هدف اصلی درمان تاکید می‌کنند.
اپیدمیولوژی و عوامل خطر
بیماری کرون به‌طور معمول در دهه‌های دوم تا چهارم زندگی ظاهر می‌شود و کمی در زنان شایع‌تر است. در حالی که هیچ جهش ژنتیکی مشخصی به توسعه بیماری کرون مرتبط نشده است، اما جهش‌های ژنتیکی بسیاری با این بیماری در ارتباط هستند. به دلایل نامشخص، بیماری کرون در عرض‌های جغرافیایی بالاتر و در برخی جمعیت‌های بیمار خاص، به ویژه افراد از تبار یهودیان اشکنازی و افراد از تبار اروپای شمالی در ایالات متحده، شایع‌تر است.
درمان و مدیریت
بیماری کرون یک بیماری مزمن است که گزینه‌های دارویی متعددی برای آن وجود دارد که بسته به شدت علائم و یافته‌های رادیوگرافی و آندوسکوپی می‌توان از آن‌ها استفاده کرد. بسیاری از بیماران قادر به دستیابی به بهبودی هستند، اگرچه این بیماری به‌طور ذاتی پیشرونده است و با شعله‌ور شدن‌های بیماری مشخص می‌شود.